Beheersing van valse meeldauw in zonnebloemen, teeltmaatregelen

Beschrijving

In dit onderzoek wil men kennis ontwikkelen over de epidemiologie van valse meeldauw in zonnebloemen onder Nederlandse omstandigheden ten behoeve van effectieve teeltmaatregelen om deze ziekte te beheersen. Hierbij is aandacht voor de verschillende stammen van valse meeldauw, de waardplantenreeks en maatregelen ter verbetering van de structuur. Dit alles moet resulteren in meer kennis onder telers en onderzoekers over de levenscyclus en epidemiologie van valse meeldauw in zonnebloem waardoor gerichter maatregelen genomen kunnen worden om het infectierisico te verkleinen.

Meer specifiek: er kan preciezer aangegeven worden wat de kiemingsomstandigheden van sporen van valse meeldauw zijn (temperatuur en vochtigheid) en of de vorming van rustsporen (oösporen) voorkomen kan worden en het is duidelijk of de valse meeldauw in zonnebloemen meerdere waardplanten heeft.

Resultaten

Valse meeldauw (Plasmopara halstedii) is het grootste ziekteprobleem in de zonnebloementeelt. De ziekte overleeft als oöspore lange tijd in de bodem en kiemplanten worden zo via een systemische infectie aangetast. Van daaruit ontstaat ook bovengrondse aantasting. Bij oudere planten worden de bladeren direct geïnfecteerd. Op alle delen van de plant vormen zich zoösporen die voor verdere verspreiding zorgen. In het project is de epidemiologie van de ziekte onderzocht.

Luchtvochtigheid blijkt de belangrijkste factor bij zowel boven- als ondergrondse infectie. Infectie gebeurt al bij 100C. Een natte grond bevordert de infectie. De schimmel kan zich ondergronds maar beperkt verspreiden. Bovengronds blijken de zoosporen zich over grotere afstanden te verspreiden en ze veroorzaken dan weer nieuwe systemische aantastingen of bladvlekken. Oösporen worden onder ongunstige omstandigheden gevormd. Onderzoek naar andere waardplanten van P. halstedii gaf geen duidelijke resultaten.